Zgromadzenie zbierało się z mocy prawa w drugi wtorek stycznia i samo decydowało o terminie jej zamknięcia. Istniał także wymóg, że ogólny czas trwania przerw w sesji nie może przekraczać 4 miesięcy (art. 9). Sesje nadzwyczajne zwoływało Biuro Zgromadzenia Narodowego (art. 12). Parlament miał zatem zapewniony nieskrępowany tok prac niezależny od woli rządu i zabezpieczający stałą kontrolę działania organów wykonawczych. Tak więc system prac parlamentu był bardzo zbliżony do systemu permanencji, dzięki czemu Zgromadzenie Narodowe działało przeciętnie 9 - 10 miesięcy w roku.<br>Nowością w porównaniu z okresem III Republiki stało się wprowadzenie pozaparlamentarnej instytucji kontroli konstytucyjności ustaw. We Francji instytucji tej