Po odkryciu polonu i radu pionierzy badań promieniotwórczości naturalnej zdawali sobie sprawę, że emitowane promieniowanie jest zróżnicowane. Pierwsze identyfikacje ustalono, rejestrując zdolność przenikania różnych jego składowych przez cienkie absorbenty, następnie określano, czy dane promieniowanie poddaje się działaniu pola magnetycznego. Jeśli składa się ono z cząstek niosących nabój elektryczny, to pole odchyla rój tych cząstek, co można było zarejestrować (samo promieniowanie było, oczywiście, niewidoczne). Rezultatem tych badań było stwierdzenie, że pierwiastki promieniotwórcze wysyłają przy rozpadzie na ogół jeden z trzech rodzajów promieniowania, które tradycyjnie oznaczamy greckimi literami ?, ß i ?. W laboratorium Rutheforda zidentyfikowano cząstki alfa jak jądra helu-4, które składają się