poezji Emila Augier oraz słynny średniowieczny hymn Dies irae.<br> W polskiej refleksji historycznoliterackiej postać i dorobek Kajetana Koźmiana przywoływane były zazwyczaj &#150; a i są nadal &#150; głównie ze względu na swą reprezentatywność dla ostatniej, schyłkowej fazy klasycyzmu oświeceniowego. To stanowisko nie może naturalnie budzić merytorycznych zastrzeżeń czy wątpliwości. Niemniej, odczuwa się ciągle potrzebę odtworzenia całej prawdy o Koźmianie. Potrzebę ukazania go jako człowieka i pisarza wielkich pasji i namiętności, o ogromnej żywotności i bogatym życiu wewnętrznym, o wysokiej kulturze literackiej i rozległych zainteresowaniach, niesłychanie stabilnego w swych przekonaniach i wiernego do końca wyniesionym z młodości ideałom. Przede wszystkim jednak jako