dać poznać, że został<br>sam sobie, niby ze mną, lecz poza mną, poza wszystkim, tylko w<br>nieszczęściu swoim. Zresztą wyznam szczerze, że mu tego nieszczęścia<br>nieraz i zazdrościłem, słusznie czy nie, ale zazdrościłem. Pragnąłem<br>się nawet znaleźć razem z nim w tym jego nieszczęściu, w tym jego<br>osobnym nade wszystko ode mnie świecie, dać krok przez tę granicę,<br>która mnie od niego oddzielała. Wystarczył przecież jeden krok, jak<br>przez miedzę, aby się stać tak samo jak i on nieszczęśliwy, poza<br>wszystkim, poza pamięcią nawet własną, ale z nim. Bo nie wyobrażałem<br>sobie, że mógłbym inaczej z nim być niż jak zawsze