czasu i powrót trzech jego tradycyjnych form są właściwie tożsame. Cofnięcie się w przeszłość sprawia, że ja bierze na siebie odpowiedzialność, zmiana i szybkość nie pozwalają mu już przechodzić do porządku dziennego lub ignorować tak bardzo staroświeckiego pojęcia, jakim jest wina. Tyle, że wraz z wzięciem jej na siebie Passmore odkrywa w sobie równie staroświeckie zdolności, jak czułość, umiejętność do rozmowy i słuchania.<br>Kończy się czas totalnej wymienności i zmienności, zamiast gry w "dekodowanie-zakodowanie" wraca "nadawanie znaczeń", i to pod kierownictwem niemodnego Kierkegaarda. Z jego pomocą Passmore pokazuje, co jest, a co nie jest prawdziwą pielgrzymką religijną. Tak więc wcześniejsze