zimniej, coraz bardziej samotnie.<br>...Mijały monotonne i beznadziejne dni. Kunicki stawał się coraz bardziej apatyczny, głęboka chandra nie sprzyjała nawet chęci wyjścia na przepisowy regulaminem spacer po wydeptanym podwórku.<br>Nie odczuwał już tak silnie ani rozpaczy, ani nawet pogardy i wstrętu do zaprzańców. Przede wszystkim upokarza go teraz i napawa odrazą własne położenie. Co za ohyda wstawać ze stołka, gdy wchodzi żandarm, co za poniżające uczucie, musieć odpowiadać na ich pytania... Wraca znajomy lęk i nieznośne wrażenie spadania w czarną czeluść.<br>Ciemność i samotność... Czy może być coś gorszego?... Nie chce się już stukać w ścianę, drażnią go te ciche odgłosy