linami stał tuż przy brzegu.<br>Trzymaliśmy się za ręce siedząc na nagrzanych stopniach przed dworcem. Nie mówiliśmy nic.. Twój kolega, zażenowany naszym milczeniem, odszedł na bok i zostaliśmy sam na sam z jeszcze jednym pożegnaniem. Trzymaliśmy się za ręce, wsłuchani w popłoch naszych myśli, w gwar ludzkich głosów.<br>Z tego odrętwienia wydobył nas łagodny głos matki - musisz już iść. Jak to? Już? Jej drobna twarz pochylona nad nami, uśmiechająca się drżącymi kącikami ust. Rodzeństwo uczepione jej rąk. Ojciec, trzymający moją nową, żółtą walizkę. Znajomi, którzy przyjechali, żeby mnie pożegnać. Wstałam. Otoczyliście mnie ciasno.<br>- Wracaj szybko, będziemy czekali, pisz często, nie bój