zdawał się dymić spomiędzy kamiennych płyt, wygłaskanych do połysku stopami pokoleń. Głowę miała lekko przechyloną i usta trochę ściągnięte grymasem skrywanego cierpienia.<br>Chciał pomóc, pocieszyć, bodaj pokazać, że jej nastrój rozumie.<br>- Na nas obojgu zaważyła wojna, ja też miałem swoje złe dni... Zmobilizowali mnie z uniwersytetu, nie pomogły starania o odroczenia, choćby na parę miesięcy, żebym mógł pozdawać egzaminy, zaliczyć rok. Posłali mnie na Ukrainę, na front, a w czterdziestym czwartym roku walki toczyły się już nad Dunajem, na węgierskiej ziemi. Łatwo się dziś mówi: kapitulacja sprzymierzeńca faszystów. Wtedy czuliśmy inaczej...<br>Zaciągnął się głęboko, wydmuchnął dym płosząc muchy, które łaziły po