dziewiętnastym wieku, wolno razem z Bremondem powołać się na Edgara Poe i Baudelaire'a. Poe w swojej rozprawie The Poetic Principle wyraźnie wyłącza poza obręb poezji prawdę i namiętności: <q>„Objawem zasady (poetyckiej) bywa zawsze podnoszące poruszenie Duszy (an elevating excitement of the Soul) całkowicie niezależnej od tej namiętności, która jest odurzeniem Serca, i od tej prawdy, która jest zadowoleniem Rozumu"</>. Poezja, według niego, ma tylko przypadkową styczność z prawdą i obowiązkiem. Jest to "lot ćmy ku gwieździe", przeczucie chwały, która czeka nas za grobem, "boskich i gwałtownych radości". Czujemy się pod wpływem piękna skłonni do łez - a są to raczej łzy