bądź czarnego rypsu przypominały toalety przedwojennych gwiazd kabaretu i niemego kina. &lt;name type="person"&gt;Pola Negri&lt;/&gt; we wspomnieniach pana Adama nadal tańczyła w krojonej ze skosu i wyszywanej paciorkami z &lt;orig&gt;iryzowanego&lt;/&gt; szkła koszulce. Wyzywającym makijażem i kocimi ruchami wywoływała niemałe poruszenie wśród męskiej publiki. Niedościgniona elegantka Zula Pogorzelska śpiewała w &lt;name type="place"&gt;Qui Pro Quo&lt;/&gt; odziana w prostą, rozświetloną drobnymi kryształkami, wieczorową kreację o obniżonym stanie. Ogólne rozbawienie wywoływał kolejny żart Miry Zimińskiej. Atmosferze tej poddawały się nawet same stroje, wszak - jak mawiała słynna francuska projektantka &lt;name type="person"&gt;Madelaine Vionnet&lt;/&gt; - "&lt;q&gt;Kiedy kobieta się śmieje, suknia musi się śmiać wraz z nią&lt;/&gt;". <br>&lt;tit1&gt;Do przytulnej kawiarenki&lt;/&gt;<br>Nadmiar wrażeń i ostre