niebaczne, wszczepione jak pług w przyszłość tego kraju. Ale się tą zimną, ścisłą, nieefektowną prozą nie mógł przejąć. Gajowiec marzył jako o szczęściu swym, o ideale swego życia - o polskim pieniądzu. Gdy wymawiał słowo "złoty", rozanielał się, jaśniał, promieniał. <orig>Tłomaczył</> długo młodemu kamratowi, jakich to trudów, walk, mozołów - jakiego to ogromu wiedzy, przewidywań i rozumowań - znajomości arkanów i wybiegów życia nowego, którego przewidzieć nie może żadna socjologia ani żaden program jakiejkolwiek międzynarodówki - jakiego to wreszcie twórczego geniuszu wymaga ów "złoty". Cezary zgadzał się, lecz nie płonął entuzjazmem do "złotego". Gdyby pan Gajowiec wiedział, o czym myśli ten młody człowiek w trakcie