na odległość 800-900 j.a. od gwiazdy i mający masę co najmniej dziesiątek, jeśli nie setek mas Ziemi. Astronomowie wierzą, że jest to pył rozproszony w pasie Kuipera wokół b Pictoris na skutek zderzeń tworzących ów pas ciał kometarnych.<br>Pocieszając tych niecierpliwych, którzy chcieliby mieć bardziej namacalne dowody istnienia okołosłonecznego pasa Kuipera, a zwłaszcza - obłoku Oorta, Paul Weissman z Jet Propulsion Laboratory przypomina, że odkrywanie innych drobnych ciał Układu Słonecznego - planetoid krążących między orbitami Marsa i Jowisza, czyli o żabi skok w porównaniu z rozmiarami obłoku Oorta - szło z początku bardzo opornie. Po zaobserwowaniu w 1801 roku pierwszej planetoidy, Ceres