można zostać? - zapytałem mając jeszcze odrobinę nadziei na pozostanie w stolicy.<br>- Nie! - odpowiedział kapral. - Chyba że umiesz grać na trąbce bo akurat potrzebują takiego gościa do orkiestry.<br>W jednej chwili całe moje plany rozwoju intelektualnego a nawet zwiedzenia Warszawy legły w gruzach. Byłem wściekły na Wojsko Polskie, że mnie tak okrutnie oszukało i zły na siebie z tego powodu, że nie nauczyłem się grać na trąbce. A przecież w domu była trąbka! Mój brat grał nawet w orkiestrze strażackiej. Bez problemu mógł mnie nauczyć jak dąć w ten przeklęty kawałek blaszanej rury, która to umiejętność mogła mnie teraz uczynić najszczęśliwszym człowiekiem