moment trwała w niemal pionowej pozycji, wbita w błotnistą glebę, po czym rozpołowiła się, pękła w pół jak przejrzały owoc: zdobione skarabeuszami wieko poleciało w jedną stronę, spód w drugą, a obandażowany ciasno nieboszczyk, nie mniej sztywny od desek trumny, w trzecią, prosto na leżącego na ziemi staruszka.<br>Zebrani wydali okrzyk grozy i zamarli z przerażenia: nikt nie śmiał się poruszyć. Kilka kobiet zasłoniło twarz dłońmi; ktoś zachichotał nerwowo. Nie wiadomo, jak długo by tak tkwili, przemienieni w słupy soli, bądź odwracając wzrok, bądź wpatrując się łapczywie w straszny widok, gdyby staruszek nagle się nie ocknął. On jeden nie zdawał sobie