mi ją, dzwoniąc w ziemię, jak pięść złota.<br> Wzrok zdziwiony nią pieszczę,<br> Jakbym nie znał jej jeszcze<br> Za dni mego żywota.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;* * *<br><br>O majowym poranku deszcz ciepły i przaśny<br>Trafia w liście na oślep - prawie bezhałaśny.<br>Krople, spadłe i kurzu pociągnięte błoną,<br>Podskakują na piachu i wzajem się chłoną<br>I wspólnie olbrzymiejąc, trwają same przez się,<br>Aż je ziemia powoli uszczupli i wessie.<br>Coraz mniej ich przybywa na drogi i łany.<br>Już wygładza się strumień, deszczem pręgowany,<br>Już zza chmur, rozpostartych na kształt kruczych skrzydeł,<br>Słońce pęk wysztywnionych ku ziemi promideł<br>Rozwachlarza znienacka i przez wyzior w chmurze<br>Prześwitując, rozwidnia strojne brzozą