wyjechał w góry na wypoczynek. Tuż przed wyjazdem przyszedł na naszą salę. Tym razem nie zatrzymał się w progu, jak to zwykł czynić, ale podszedł do mojego łóżka. Usiadł obok mnie; oczy miał znużone, czyste ręce oparł na kolanach.<br>- Być może za kilka lat, w tej chwili nie mogę pani operować, ale za kilka lat...<br>Płakałam i pomimo to poczułam wielką ulgę teraz, &lt;page nr=85&gt; kiedy już wiedziałam, że nie pójdę na operację. Przyjechał po mnie ojciec i jak zwykle pojechaliśmy razem do domu, a potem dalej - do kliniki w Krakowie.<br>Pomimo nieodwołalnego wyroku chirurgów profesor nie stracił wiary w moje ocalenie. Wierzył