Liutprand określał w edykcie z 724 r. minimalną i maksymalną wysokość wergeldu na podstawie starego zwyczaju (consuitudo enim est), miał na myśli ustną tradycję prawną. Ale tradycji tej odpowiadało w rozdziale 62 Liutpranda tylko to, co odnosiło się do ogółu longobardzkich wojowników. Odmienna norma dotycząca gasindów miała inny charakter: nie opierała się na starym zwyczaju, lecz wyrażała królewską wolę (de gasindiis vero nostris volumus). Jest to wyraźna wskazówka, że tradycja prawna została w tym punkcie zmodyfikowana. Król chciał zapewnić swoim gasindom uprzywilejowaną pozycję podnosząc dolną granicę ich wergeldu oraz zastrzegając do swojego uznania ocenę "osobistej jakości" każdego z nich. Różnicę, jaka powstała