Każdy z nas czuł, że raz pozostawszy, miał obowiązek ważny do spełnienia. Tym obowiązkiem było podtrzymanie moralne, wspólność solidarna ze służbą polską i ze szlachtą wiejską. Ta szlachta i służba, prześladowane za polskość na skutek agitacji petlursko-siczowskiej, z niepokojem wpatrywały się w ostatnich zostających "panów", według nich kierując swoją orientację. Widząc ostatnich tych niedobitków odchodzących z kraju, czy utrzymałyby jeszcze swą polskość? Czy z obozu krzywdzonych nie przeszłyby do wygodnego obozu grabiących i krzywdzicieli lub za przykładem tychże "panów" nie zaczęły emigrować z kraju?<br>Należało za wszelką cenę dodać im otuchy, udzielić wiary w bliskie przyjście swoich, kosztem każdego wysiłku