artyzmu. Swoją działalność krytyczną kierował głównie w stronę czytelników, uważając się za pośrednika i poniekąd nauczyciela literackiej kultury. Traktując to swoje powołanie pragmatycznie starał się we wszystkich swych studiach nie ograniczać się jedynie do subiektywnych wrażeń, lecz dawać konkretną informację, nie unikał streszczania i cytatów uważając je za ważny element orientacji w problematyce utworów i punkt odniesienia dla analiz formalnych. W swej postawie był zgodny z pokoleniem swoich współczesnych. Młodej Polsce przypisywał zasługę wydobycia się z ciasnoty zobowiązań społecznych, pochwalał jej indywidualizm i uniwersalizm, choć dostrzegał zarazem jej słabości i ograniczenia. W teatrze, podobnie jak w literaturze widział nie tylko czystą