najmniej mała Georgianna, że będą z tego duże pieniądze. Mamusia dbała więc o urodę i dobre maniery córki, tatuś zaś dbał o wykształcenie muzyczne, śpiewając do ucha nie tylko jej, ale również dwóm jej braciom wesołe piosenki Boba Marleya o pokoju i sprawiedliwości. Georgie nie miała wyboru - musiała wyrosnąć na osóbkę tyleż piękną, co mądrą i szlachetną.<br>W wieku 12 lat została Amerykanką. Któregoś pięknego jamajskiego dnia pan Robertson uświadomił sobie, że talent córki nie powinien marnować się na prowincji, zapakował więc całą rodzinę na statek i przeniósł się do Nowego Jorku. Panna Robertson poszła do miejscowych szkół, gdzie okazało się