własnym synem – Andrzejem Edwardem, na kartach przygotowywanych przez lata pamiętników, w okazjonalnych wystąpieniach poetyckich (na przykład w Odzie elegiackiej na grobie Ludwika Osińskiego), a nawet – oczywiście w sposób aluzyjny najczęściej – w swym ostatnim większym utworze poetyckim, poemacie historycznym Stefan Czarniecki. Im bardziej zaś narastało w nim poczucie osamotnienia i alienacji, tym ostrzejsze i bardziej bezpardonowe stawały się jego ataki na współczesną mu polską literaturę. W styczniu 1846 r. pisał do Wężyka z nieukrywaną pasją: <q>„barbarzyńcy napadli na Parnas, rozpędzili nadobne muzy, wprowadzili sybille z najeżonymi włosami i z wykrzywionymi aż do wstrętu patrzących twarzami, podobniejszymi do opętanych