szczytowych. Teoretycy literatury widzą w nim jednego z „fundamentalistów w kwestii założeń epistemologicznych i estetyczno-literackich klasycyzmu", obok Felińskiego, Osińskiego, Koźmiana. W Królestwie Polskim ten nurt stał się kierunkiem retardacyjnym, w imię obrony reguł i prawideł doktryny stawiającym bariery „dziwactwom" nowego prądu. Nie znaczy to jednak, by zupełnie ostał się erozji i nie podlegał przemianom. <q>„Ostatecznie polski klasycyzm postanisławowski, który opierał się formalnie na tej samej co osiemnastowieczny doktrynie estetycznej – pisze Piotr Żbikowski – nabierał nowych znaczeń społeczno-politycznych, ideowo-moralnych i kulturowych pod wpływem zasadniczo zmienionych warunków historycznych; w pierwszej fazie (1800-1806/7), a także w