Qui tollis ­ Quoniam</>) lub czteroodcinkowy (<foreign lang="lat">Et in terra ­ Qui tollis ­ Quoniam ­ Cum Sancto</>), <foreign lang="lat">Credo</> ­ często pięcioodcinkowy (<foreign lang="lat">Patrem ­ Et incarnatus ­ Et resurrexit ­ Et in unam ­ Et vitam</>), <name type="tit">Sanctus</> wraz z <name type="tit">Benedictus</> ­ pięcioodcinkowy (<foreign lang="lat">Sanctus ­ Pleni ­ Hosanna ­ Benedictus ­ Hosanna</>) i <foreign lang="lat">Agnus Dei</> ­ trzy- lub czteroodcinkowy (w drugim przypadku z wyróżnioną strukturą <foreign lang="lat">Dona nobis pacem</>). Można by oczywiście komentować przykłady dalszych zróżnicowań rozczłonkowań i w konsekwencji ograniczyć zakres problematyki do zagadnień architektonicznych. Takie ograniczenie w przypadku mszy XX-wiecznych nie w pełni oddaje istotę zagadnienia, a literowy zapis struktury architektonicznej jest tu po prostu mniej przydatny. Chciałbym więc podjąć próbę innego spojrzenia na formę cyklu