Tak, tak. Tak, tak, tak. Powtórzyłem to samo po francusku. Jean nie więcej rozumiał i z nie mniejszym entuzjazmem kiwał głową.<br>- ...<br>- A teraz - powiedziałem - spać. Pobudka, apel. Spać i dobrze mi się, chłopaki, wyspać, żeby nabrać sił do dalszych wypadków. Dużo nas jeszcze czeka trudów i niepokojów.<br>Rozłożyliśmy w szałasie palta i legliśmy znużeni. Ja pośrodku, po mojej prawej stronie Jasiek, a po lewej Jean. Usnęli szybko. Po chwili słychać było mocarne, zdrowe chrapanie Jaśka i spokojny, łagodny oddech Jeana. Ale ja leżałem między nimi, ramiona podłożyłem pod głowę i daremnie czekałem snu. Znów poczułem duszność, znów samotność wśród śpiących. Przez