Śliczna dziewczyna... - szeptał Burski rozmarzony. - Staszek! Ja...<br>- Nie kończ! Rozumiem... Byłbym ostatnia małpa... Cicho! Pan profesor powraca...<br>Biały duch, tym się od zawodowego ducha różniący, że nie kłapał zębami i nie chrzęścił piszczelami, wsunął się do pokoju. - Cały dom śpi! - oznajmił. - A co teraz?<br>- Teraz my pójdziemy na strych, a pan profesor niech stoi na czatach. Gdyby schody skrzypnęły i gdyby się kto obudził, niech go pan profesor uspokoi.<br>- Na strych? Teraz? Piotrusiu! Gdybym nie wiedział, że jesteś przy zdrowych zmysłach...<br>Adaś zaśmiał się cichutko.<br>- Niech pan profesor będzie spokojny! Staszek!... Miej latarkę w pogotowiu... Tędy!<br>Profesor usiadł na łóżku i łowił