wyjaśniłem.<br>Na ustach dziadka Marleny pojawił się wyraz niesmaku, jak gdyby połknął nieświeże mięso.<br>- Jestem emerytem. Nie wiem, czy jeszcze coś będę mógł. Ale niech pan do mnie zadzwoni. Pogadamy. Mój numer telefonu...<br>Numer ten, zawsze zastrzeżony, znałem na pamięć. Zapanowało znaczące milczenie. Wyglądało na to, że powinniśmy się z panią Janiną wycofać i pozwolić byłym członkom nomenklatury na swobodną rozmowę. Życzyliśmy więc profesorowi szczęścia na nowej drodze życia.<br>- Może się jeszcze kiedyś spotkamy, panie Janku - powiedział ściskając mi mocno dłoń. Odeszliśmy z panią Janiną. Właśnie zbliżały się do profesorostwa Tubalnych dwie staruszki: te się już niczego nie bały oprócz potępienia wiecznego