zdumieniem dostrzegała, jak Róża zmusza ją do napastliwego chwytania i wyzyskiwania godzin. "Ona jest zła - myślała Jadwiga. - Nic dziwnego, że żadna chwila jej nie cieszy, że każdy dzień pragnie czym prędzej zabić pracą, fantazjami, obłędnym dążeniem nie &lt;page nr=81&gt; wiadomo dokąd. Ale ja zła nie jestem. Czemuż więc pozwalam narzucać sobie tę paniczną ucieczkę przed sobą?" <br>Tymczasem Róża nie przestawała straszyć i poganiać. Serce jej słabło z wiekiem, nie mogła wiele grywać na skrzypcach. Zamykała się w salonie, szperała w nutach i - akompaniując sobie sama na fortepianie - śpiewała. Głos był nieuczony, w miarę upływu lat coraz cieńszy, coraz bardziej dziecinny. Nie zawsze mogła