pan znał? - zapytała.<br>- Oczywiście, panienko. Tylko proszę mi mówić po imieniu, dobrze? Tak się do mnie zawsze zwracali wszyscy z rodziny panienki. Niezmiernie się cieszę, że panienka jednak przyjechała! Pan Teodor, biedaczek, już się nie doczekał, choć wierzył, że panienka przynajmniej na pogrzeb się zjawi. Zostawił list dla panienki; pozwoli panienka, że oddam go jej dopiero po pogrzebie, bo teraz musimy się spieszyć na cmentarz. Zaraz zaprzęgnę konia.<br>- Chwileczkę, nie może pan...<br>Staruszek skrzywił się boleśnie.<br>- Bardzo proszę, niech mi panienka mówi po imieniu.<br>- Niech będzie. No więc, Stanisławie, nie możecie nigdzie jechać, zanim ktoś nie opatrzy wam głowy. Proszę się