nie wiedziałem co zrobić z tak niezwykłą wygraną. Byłem skromnym młodzieńcem i nie miałem przyjaciółki, której mógłbym ofiarować ów tuzin damskich jedwabnych pończoch. Zaniosłem je więc do domu i schowałem w szufladzie biurka.<br>Ilekroć rano wychodziłem do biura spotykałem zawsze na pierwszym piętrze młodą, bardzo ładną i bardzo ubogo ubraną panienkę. Wiedziałem o niej od dozorcy domu, że chodzi na pensję i jest córką skromnego urzędnika prywatnego, któremu powodziło się bardzo źle. Znałem się z widzenia z panną Ireną i każdego dnia rano wymienialiśmy z sobą pełne ceremonji pozdrowienie.<br>Pewnego dnia, gdy otworzyłem szufladę biurka wzrok mój padł na wygrany tuzin