szalę wagi. Wyobraził sobie salę sądową i siebie na ławie oskarżonych wysłuchującego długiej listy popełnionych przestępstw, potem wygłaszającego ostatnie słowo. Rozległa, wysoka sala, w której codziennie przez kilka lat sądził był ludzkie przewinienia. Cóż mógł powiedzieć na własną obronę? Wszystko i nic. Jak sztywne wobec życia wydawały mu się teraz paragrafy kodeksu karnego! Życie niosło upodlenie i strach. Zwyczajny ludzki strach. Lęk człowieka, który powoli się zanurza w śmierdzącą kloakę. Życie uczyło, jak trzeba walczyć o jego zachowanie. Uczyło nienawiści i pogardy. Toczyło się poza prawem. Suche orzeczenia kodeksu przechodziły ponad tą otchłanią z wysoka. Cóż łatwiejszego niż nazywać i osądzać