niebiesko. Siedział na tle niewystępującej u Matejki różowej kotary, a wielki mistrz zakonny osuwał się pod nogi purpurowego konia. W ceglanej jamie było potwornie duszno. Kupił piwo i wyszedł na zewnątrz. Letni zmierzch z wdziękiem opadał na zakurzone drzewa. Po chwili znalazł się pod jakąś bramą. Przeszedł między kolorowymi plastikowymi paskami, stanowiącymi coś w rodzaju drzwi. Był w miejscu, gdzie czas się zatrzymał. W jakiejś innej epoce - epoce drewnianych zwierzątek na karuzeli, huśtawek, diabelskich młynów wymalowanych w wyblakłe kwiaty i gabinetów krzywych luster umieszczonych w barakach. Lustra deformowały jego twarz, spłaszczały ją znienacka, by potem nagle wydłużyć. Jego oczy zdawały się