mu wdzięczna. Krystyna Janda. Rok 1990. Kristina, tutaj! Halo!, Halo! Uśmiechnij się! E! E! TY! TY! Spójrz na mnie! Pomachaj nam! Madam Janda uśmiech! Spojrzenie w mój obiektyw! Paaaaaniiii Krryyyyyssssiiiiiuuuu! Tuuuuuu, Ryyyyyssssiiiioooo! Wyyyyżeeej! Jeeeeszcze! Dooobrzeee, żeeee Paaaaaniii włoożyyyyłaaaa Peeeleeryyynęęęę, boooo ziiiiimnoooo! Niiiieeeech Paaaniii paaatrzyyy jaaak maaarznieeee taaaa zaaa Paaaniiiąąą! Wszyscy patrzą na Rysia.<br>Koniec.<br>Wchodzę na salę. Koniec. Pokazałam się. Tak wyglądam. Jak gram? W jakiej jestem formie zawodowej? Nie wiadomo! Wracam w nocy. Na moim GSM-ie 11 wiadomości od Rysia. Że byłam Super. Otwieram książkę. Chopin postanawia jechać do Paryża, ale nie ma pieniędzy. O ósmej rano budzi mnie