dni i premier zagubił gdzieś swój triumfujący uśmiech. Głosowanie nad budżetem wykazało, że rząd nie ma większości w Sejmie i jest zdany na kaprysy niewielkiego politycznego gracza Romana Jagielińskiego.<br>Oba wydarzenia pokazują paradoksalną dwoistość pozycji Leszka Millera. Z jednej strony jego władza jest jak stare spodnie. Cerowana w jednym miejscu - pęka w innym z racji zmęczenia rządowego materiału. Z drugiej strony w obozie postkomunistów nie znalazła się wciąż równie silna osobowość, która rzuciłaby mu wyzwanie. Wzięcie przez Millera pod rządowe skrzydła najwyrazistszego opozycjonisty Oleksego to tylko potwierdzenie przywództwa premiera w swoim obozie. Jednocześnie Miller nie jest zdolny do żadnego nowego otwarcia