się pęknięć, co także istotnie wpływa na procesy erozyjne. Niezwykle ważną rolę odgrywa tutaj struktura skał (spękanie, foliacja), gdyż granica wytrzymałości litych skał leży znacznie powyżej największych ciśnień kriostatycznych pod lądolodami. Relatywnie miękkie lite skały są znacznie odporniejsze na wyorywanie od spękanych skał twardych. Kilka czynników warunkuje odporność skał na pękanie: 1) układ przestrzenny (kształt, wielkość, orientacja i kontynuacja) nieciągłości istniejących w skale (np. spękania, uskoki, foliacja, powierzchnie oddzielności warstwowej) oraz tarcie wzdłuż nich; 2) stopień zwietrzenia; 3) obecność i właściwości materiału wypełniającego nieciągłości; 4) właściwości hydrogeologiczne (np. porowatość); 6) rezydualne naprężenia wewnętrzne w skale (jeżeli istnieją); 7) długość trwania cyklu