i pierwszych grudnia powinny jednak były przekonać nawet najmniej bystrych obserwatorów, że destabilizacja zagraża nie ze strony "Solidarności" czy "opozycji" (której działania po obchodach 11 listopada trudno było zauważyć), ale ze strony podnieconego, na przemian spanikowanego i gniewnego aparatu partyjnego, a ogólniej - ze strony pogrążonej w chaosie dezorganizacji i walk personalnych władzy.<br>Najbardziej zaciekły opór wprowadzanym zmianom - administracyjnym, gospodarczym, politycznym - stawia średni aparat partyjny i związkowy. Większość tych ludzi nie potrafi robić niczego poza funkcjonowaniem w aparacie. Czerpali - w stosunku do umiejętności i wkładanej pracy - stosunkowo największe korzyści ze swoich stanowisk; utrata przywilejów i konieczność zabrania się do pracy jest dla