już ludzie. Magwer zadrżał. Ktoś jęknął, ktoś zapłakał. Tylko Pozm wciąż zawodził. Krzyczał cały czas, nawet gdy ubrani na czarno mężczyźni zaczęli ściągać ludzi z wozu. Odciągnęli ślepego chłopaka, a do uszu Magwera doszły jeszcze jego słowa:<br>- Ostry! Widzę cię! Widzę cię, Ostry!<br>Dwóch mężczyzn założyło Magwerowi na nadgarstki skórzane pętle.<br>W uszach wciąż brzmiały mu słowa Pozma. "Ostry! Widzę cię!"<br>Strach.<br>Ból.<br>I zrozumienie.<br>*<br>Chłopak mógł już nie żyć. Lecz jeśli zabrali go tylko za to, że unikał służby w powstańczym wojsku, to pozostawał jeszcze cień nadziei. Chyba że czatowali tu nasłani przez Ostrego siepacze... Doron wzdrygnął się na myśl