jej zagłębieniach. Zdarzają się też w paleozoiku nader dziwne przystosowania: są np. liliowce, których kielich był ukryty wewnątrz spirali zwiniętej łodygi.<br>Na przełomie permu i triasu miejsce liliowców o stosunkowo sztywnej łodydze <br>i mało ruchliwych ramionach zajęły formy z mięśniowymi połączeniami członów ramion i okółkowych wyrostków łodygi (cirri). Wkrótce do pewnego stopnia odrodziła się ich różnorodność. Jeszcze w trakcie triasu powstały liliowce o wtórnie skróconych, dość sztywnych łodygach. W środowiskach przyrafowych w jurze pojawiły się masywne obłe Apiocrinus czy drobne bardzo różnorodne Cyrtocrinida, które wynalazły kilkanaście sposobów zakrywania kielicha rozmaicie zmodyfikowanymi krótkimi ramionami (ryc. 7.11). Do dziś w głębinach oceanicznych