twarze, wywracał w nich wnętrzności, śmiech tarzał rannego po tapczanie. Wyłączeni byli tylko sierżant i stara panna obłąkanym wzrokiem oglądająca przedziwną, wesołą historię. Kiedy jej oczy napotkały wykrzywioną spazmatycznie twarz Ola, po którego policzkach płynęły gęste łzy, w panią wstąpiło święte szaleństwo.<br>- Świnie! Świnie! - krzyknęła tupnąwszy nogą i zawróciwszy na pięcie wypadła z pokoju.<br>Na ten moment wszedł Bogoria. Stara panna z kostkami sypiącymi się przez ręce przemknęła obok niego, szaleństwo śmiechu dręczyło jeszcze ludzi, ale on patrzył tylko na twarz Zygmunta. Cofnął się niepostrzeżenie w kierunku siedzącego na tapczanie Ola.<br>- Kto to jest? - spytał szeptem, oczami wskazując Zygmunta.<br>- Nasz dowódca