skoro sam tu nie przyszedł. Ale z drugiej strony tęskniła za nim. W ograniczonej przestrzeni domu i szkoły czuła się jak zamknięta w słoiku. Patrzyła, jak za szybą toczy się życie, znane jej dobrze z wakacji. Im dłużej nie zaglądała do tamtego korytarza, tym mgliste wspomnienia z obozu stawały się piękniejsze. Pamiętała bliskość Krzyśka i jego pocałunki, nie pamiętała swego oporu i niechęci. Pamiętała jego zachwycone spojrzenie, zapomniała o wykrzywiającej twarz złości. Wspominała swoją śmiałość przy ognisku, nie pamiętając o lęku. I choć czasami złe wspomnienia próbowały przecisnąć się wąską szparką pod drzwiami, nie dopuszczała ich do Krzyśka. To moja wina