pod nosem. Znowu poważna. <br>- Tam, gdzie te łąki w dół do jeziora... tam, gdzie woda wirami kipi... tam niegdyś była GÓRA... Ona była z żelaza... i w grotach mrowiło się od kruszcowych kopaczy... Oni wieczne ognie podsycali, żeby te metale w rudach ukryte na blask dzienny wydobyć... Z dalekich krain pielgrzymi tu ściągali... Aż się jednego dnia GÓRA ze strasznym sykiem zatopiła. I nizina po niej, niegodna... piach jałowy, że kartofle sadzić i tyle. - Zamilkła, księżna odarta z szat i baszt, z gronostajów... dziś sypiąca płatki róży na wodę, po której młodzi łodzią się rozbijają, puszkami po piwie rejs pijacki znacząc