się sobie z uwagą, jakby szukając wzajemnie w swoich twarzach znaków szczególnych, z których mogliby odczytać tak bardzo różne w ostatnich kilku latach swoje losy. Lewandowskiemu przyszło nagle na myśl, że to, co zawsze uważał za jedną z głównych cnót komunisty, leżało teraz pomiędzy nim i Wardakiem na stoliku jak pieniążek miedziany o dwóch stronach i świeciło zimnym blaskiem. Czyż nie uwierzył kiedyś, wraz z innymi, w oskarżycielski werdykt partii i władzy ludowej, choć znał Wardaka z najcięższych lat walki i łączyły ich przeżycia, w których próbowało się towarzyszy aż do granic ludzkiej natury? Czy mógł przypuszczać wtedy, że się spotkają