Prawdę objawiał on zwykle ukradkiem: jeśli układy symetryczne rozbijał zwykle chaotycznymi "kupami" (jak spór Księcia z Hufnaglem w Operetce), to własne wnioski podprowadzał boczkiem, "skosem", zaskoczeniem. Tak i tutaj: rewolucję zrobił Hufnagiel, ale Operetka kończy się triumfem Albertynki. Z królestwa stroju, z secesyjnego wydziwaczenia, co wiktoriańską obfitość mieszało z paryską pieprznością, wytrysnęła Młodość, symboliczna lub nie, jak chcecie; wybuchło niższe piękno, wszechmożliwość, nagość. Dzięki Złodziejaszkom.<br>Czy nie postąpili oni trochę tak jak Gombrowicz? Powiedział on kiedyś słowa bardzo znamienne: że przyrodzonym mu terenem działania jest lewica. Istotnie: był człowiekiem buntu, nowości, sceptycyzmu, nonkonformizmu... kaprysu nawet. Nic dziwnego, że adresował swe dzieła