funkcję Staatstheater, który do dziś leży w gruzach we wschodniej części Berlina, opodal muru dzielącego go na dwie części. U podłoża tej decyzji leżał pietyzm dla Goethego i być może również pomylone rozeznanie, że jego<br><br>&lt;page nr=58&gt; infantylny bohater jest modnym dziś "antybohaterem". Trochę w sprzeczności z tym założeniem nadano tej nikłej pierwocinie wielkiego poety piękną, retoryczną, wycyzelowaną formę. Ale to nie wystarczyło, żeby przekonać obcego widza. "Clavigo" był w Londynie &lt;foreign&gt;a flop&lt;/&gt;, lub mówiąc z francuska &lt;foreign&gt;un four noir&lt;/&gt;.<br>W obu widowiskach przywiezionych z Berlina uderzał wątpliwy poziom scenografii. Tło "Andorry" miało biało-szarą, szorstką, kostropatą fakturę południowego miasta, pionowy akcent schodów