współczesnej literatury pozwala dostrzec, że rozmaite sposoby radzenia sobie z tym problemem tworzą pasmo rozciągające się między dwoma skrajnościami. Jedno z takich skrajnych rozwiązań, reprezentowane - jak mi się zdaje - przez Milana Kunderę, polega na świadomym zminimalizowaniu możliwości ingerencji tłumacza. Aby ten ostatni za dużo nie napsuł - rozumuje w takim wypadku pisarz - należy nie dawać mu zbyt wielkiego pola do popisu; już w trakcie pisania zatem należy dążyć do stworzenia utworu przekładalnego, którego semantyczna przejrzystość i jednoznaczność nie popchnie tłumacza do zbyt wielkich odstępstw.<br> Skrajność druga, której najlepszą ilustracją jest twórczość Josifa Brodskiego - skądinąd oponenta Kundery również w innych sprawach - polega natomiast