się w wodzie muszli głowonogów było jej boczne spłaszczenie przy równoczesnym zmniejszeniu długości. Przekrój muszli zyskiwał kroplowaty, optymalny hydrodynamicznie kształt, przy czym szersza jej strona była bliższa głowie, strona zaś zaostrzona znajdowała się z tyłu. Podobnie jak u dzisiejszych głowonogów, zwinięta w rurkę noga kierowała strumieniem wody wyrzucanym z jamy płaszczowej. Znaczna odległość pomiędzy zmienionym w lejek zakończeniem nogi a zespołem narządów głowy wskazuje na niepełną redukcję nogi, mniejszą niż u dzisiejszych głowonogów. Skrócenie muszli przy rozszerzeniu jej ujścia stworzyło nowy problem konstrukcyjny, ciało bowiem nie mogło już być skutecznie wciągnięte w głąb muszli i zasłonięte wieczkiem (ryc. 9.7) przed