Wszędzie było ich pełno, aż strach było biegać po trawie, ale gdyby pan tak zabił któraś specjalnie, dziadek by pana prześwięcił. On je uwielbiał. Nie pozwalał im robić krzywdy, nawet wtedy, gdy były nieznośne, wlatywały do kuchni i siadały gromada na serniku albo topiły się w kompocie. Dziadek wyciągał je, płukał w wodzie i kładł delikatnie na oknie, żeby słońce osuszyło im skrzydełka i mogły spokojnie odlecieć. A potem jego też zabili, kiedy spalili tę wieś. Nikt nie przeżył. W tych jego ulach musiało być pewnie ze dwa miliony pszczół. A może dwa i pół miliona. A może sześć.<br>Te ule