zwyciężyć, niech będę dzielny w wysiłku". Grają wzięte zespoły młodzieżowe, strzelają w niebo sztuczne ognie. Krystian kuli się w ramionach, przeraża go tyle światła i hałasu. Znów jest sztywnym autystycznym dzieckiem. Na pływalni trenerka stojąc jak najdalej od Krystiana dotyka jego dłoni końcem swojej wyciągniętej. Brak kontaktu. Matka wychodzi z pływalni. Nie może znieść napięcia. - Skoczysz? - pyta trenerka. - Skoczysz? - powtarza Krystian. Ale nie cofa ręki. Rozlega się strzał ze startera. Krystian skacze do wody. Trenerka biegnie z przestrachem na przeciwległy brzeg basenu: był taki spięty, może zakrztusić się, zacząć topić. Ale on płynie pięknie, spokojnie, stylowo. Staje na podium. Znów wraca