jęku kłębiących się w nim ludzi.<br>a Rotmistrz Sołomin wracał do domu posępny jak wygwizdany tenor. Zawód doznany był zbyt wielki, aby można było przejść nad nim do porządku dziennego.<br>Wydawało mu się, że przez długie lata czekał na tę chwilę, znosił dla niej upokorzenia i poniewierkę, marzył o niej po nocach, i oto w ostatnim momencie ktoś złośliwy pokazał mu figę.<br>I dorodny rotmistrz wypadając z pozy w bezsilnej wściekłości parskał jak koń.<br>- Dranie! - warczał przez zaciśnięte zęby. - Francuziątka! Naumyślnie zwlekali z dnia na dzień, wyłudzili pieniądze i czekali, aż wszyscy powyzdychają.<br>Nienawidzał w tej chwili Francuzów nie mniej od t