na molo patrzyliśmy na statki - stojące, wpływające i te na horyzoncie.<br>Był to przyjemny czas. Beztroski i nostalgiczny. Niespodziewane, cudowne przedłużenie dzieciństwa. Wejście w krąg spraw i przeżyć, do których, jak sądziłem, nie było już powrotu.<br>Aż w którąś upalną niedzielę, gdy "jak za dawnych lat" snuliśmy się bez celu po starym Gdańsku-Wrzeszczu, stała się dziwna rzecz. Na ulicy Polanki Jarek zatrzymał się i wskazując na jakieś stare zabudowania, zeszpecone okropnie przez bure, tandetne baraki i mury z drutem kolczastym, powiedział kilka słów, których w najmniejszym stopniu nie spodziewałem się po nim:<br>- Patrz, to był kiedyś dom letni rodziny Schopenhauera... Wiesz