się nie pojawiał. Mieszkanie stoi puste, bo pan inżynier jest na delegacji - odrzekła bezczelnym tonem karlica i odwróciła się do Eweliny tyłem. <br>Więc Ewelinie pozostały już tylko wyprawy pod okna, ciągle miała nadzieję, że za którymś razem zobaczy w nich światło. Nie była na Filtrowej od dobrych paru miesięcy, bo pochłonęła ją praca. Ale ciągle miała zamiar tam pojechać. I któregoś wrześniowego wieczoru wyszła z domu i wsiadła w piętnastkę. Był już zmrok. Kiedy zbliżyła się do kamienicy od strony przystanku, odkryła, że jej miejsce pod drzewem, pod którym zwykła stawać i gapić się w okna, jest zajęte. Chciała się wycofać